Ocenianie Kształtujace jest OK czyli wspomnienia z Sopotni

Mistrz i guru EKO-TUR Wojtek Turewicz zaprosił mnie i kilka innych osób na wspólny wyjazd do Sopotni. Wiedziałam ze mamy jeździć na nartach. O Sopotni wiedziałam wiele, o nartach znacznie mniej, ale kocham góry (zimę niekoniecznie), a towarzystwo Eko-Turu jest mi szczególnie bliskie. Postanowiłam pojechać. Długa podróż (ale jakie towarzystwo !!), długie rozmowy (ale jakże twórcze!!), wielka ciekawość (kobieta nie pozostanie obojętna dopóki jej nie zaspokoi). Noc, moc śniegu, mróz. Jesteśmy! Jeśli ktokolwiek myślał, że po podróży będzie leniuchował lub pójdzie spać, to najwyraźniej nie znał Wojtka. Do późnej nocy (a właściwie wczesnego poranka) debatowaliśmy nad wyższością oceniania kształtującego nad sumującym. (jak adekwatnie do celów układają się skróty OK - OS). A jest o czym rozmawiać, bo często narzekamy na nieefektywne nauczanie, chcemy coś zmienić, ale nie wiemy, co i jak, staramy się: my nauczyciele, my rodzice i uczniowie, a jest... jak zawsze.
Rano zaczęło się. Przymierzanie butów, nart, ekscytowanie się tym co ma nastąpić (i tylko ten spokój Wojtka!!??). Mistrz prowadził nas odkrywając tajniki jazdy na nartach. Dla każdego znalazł dobre słowo, podbudowywał nas, wspierał, cierpliwie tłumaczył, pokazywał, co robimy dobrze, a nad czym jeszcze musimy popracować.

Najważniejsze było dla mnie indywidualne podejście do każdego z nas, bo i tempo nabywania nowych umiejętności było u każdego "ucznia" różne. Co ciekawe, motywacja do pokonania kolejnych etapów nauki, bez względu na osiągane wyniki, zdawała się być coraz większa. Każdy pracował w swoim własnym tempie, dostosowanym do własnych możliwości. Nie wytworzyła się atmosfera rywalizacji, a właściwie cieszyliśmy się z osiągnięć kolegów (znikła gdzieś zawiść i współzawodnictwo). Właśnie stosowanie oceniania kształtującego pokazuje, jak pomóc uczniom przejąć kontrolę nad uczeniem się. Wymaga to jednak odpowiedniego przygotowania: między innymi formułowania celów nauczaniaw języku zrozumiałym dla ucznia, odpowiednich metod uczenia i bardziej wymagającego sposobu komunikowania się z uczniami. Tak więc dość dużo zależy od nauczyciela. Wojtek pokazał nam, że można.
Na drugi dzień powaliła mnie choroba, ale byłam dumna z tego, co osiągnęłam. Nikt nie porównywał mnie do innych, nie robiłam również tego ja sama. Radość z pokonania swoich lęków i słabostek,to uczucie, które mimo bólu gardła, kataru i podwyższonej temperatury towarzyszyło mi do końca pobytu. Postanowienie, że będę kontynuowała naukę jazdy na nartach. I nieważne, że nie będę jeździła jak Marusarzówna, ale dzięki ocenianiu kształtującemu wiem, że mogę pokonać swoje lękii mieć radość z uczenia się.

OK jest OK !!!

Joanna Szczepańska

Powrót